Dag 5
Mijn motor was naar de locale Vauxhall dealer Heathercroft gebracht, in de sleepwagen had ik gesproken met de chauffeur en aangegeven dat voordat de motor naar een officiële dealer ging ik toch wel heel graag zelf even een poging wilde wagen om hem toch weer aan de praat te krijgen.
Om te beginnen maar direct weer de accu gedemonteerd en aan de lading gehangen. En daarna even het internet opgedoken om mijn idee te bevestigen, mijn logica dicteerde namelijk dat een leeggetrokken accu te maken moet hebben met het laadcircuit en dat daarin ongetwijfeld ergens een schakeling moest zitten. Het meest logische daarvoor is het start relais, immers als je start wil je niet dat het laadcircuit omgekeerd belast word.
Om mijn idee hiervan te toetsen ging ik naar www.bmwk.nl en daar vond ik in de storingsdiagnose inderdaad mijn idee bevestigd. Dus even het startrelais eruit getrokken en tikkie erop en goed in de contact spray (ze lagen jammer genoeg niet op voorraad, anders had ik het direct vervangen). Accu weer gemonteerd en: starten lopen. Smile van hier tot Tokio op mijn snoet, dus snel terug naar het hotel, bagage opladen en weg vervolgen.
Gisteren was ons doel Applecross dus zo ook vandaag weer. Het was lekker rustig op de weg en de gang zat er goed in. En dit keer besloten om toch de aangegeven weg maar te volgen, want dezelfde afslag lonkte toch wel weer.
Maar we zette de ingeslagen weg voort en dat betaalde uit, zeker vanaf het moment dat we bij Tomapress de A wegen verlieten en het bord: Beware: SNOW voorbij reden.
Het was behoorlijk fris en desolaat, maar wat een geweldig uitzicht en vooral: wat een …. Stilte. Achteraf zouden we erachter komen dat deze weg eigenlijk nog afgesloten was, omdat het risico op sneeuw te groot was. Maar goed, dat wisten we toen nog niet. Eenmaal aangekomen in Applecross, was daar de volgende uitdaging: een plaats om de nacht door te brengen, eerst maar eens bij de pub, maar die wisten te melden dat alles in Applecross nog gesloten was, want we waren er nog ruim voor het seizoen begon. Hmmm dat is een slecht omen, maar ik had bij het verlaten van de berg weg een huis gezien waar een motor voor de deur stond en ja, zoals bekend zijn de meeste motorrijders altijd bereid om elkaar te helpen. Dus op naar dat huis, daar aangebeld en inderdaad de man en vrouw des huizes bleken fanatiek motorrijders te zijn en wisten inderdaad wel een mogelijkheid. Een kort telefoontje later, konden we terecht bij de buurman, die een B&B runt achter de camping.
Toen we de camping daar op reden was er iets, dat me een gevoel van herkenning gaf, maar om nu precies te kunnen duiden wat dat nu was, geen idee.
Dus motoren bij de B&B neergezet en weer terug naar de pub voor een goede pint en een hap eten. En weer bekroop het gevoel van herkenning me.
