Dag 4
Wat is het toch heerlijk wakker worden met het geluid van Zeemeeuwen, voel ik me gelijk weer thuis. Prachtig weer, lekker zonnetje, droog al met al ziet er goed uit. Het doel werd, tijdens een smakkelijk contintal breakfast, gesteld op Appelcross, beetje globaal de route in de navigatie geprikt en gaan.
Vooraf had ik gezien dat er een monument voor de commando’s ongeveer op de route zou komen. En inderdaad in Spean Bridge kwamen we de borden tegen.
En al snel zagen we het monument staan.
Toch wel redelijk imposant om je te realiseren dat er daar in dat gebied al vele jaren mensen het hele jaar door in de buitenlucht overnachten. Het is toch niet bepaald het meest vriendelijke gebied, zoals ik daar later die dag achter zou komen.
We vervolgde de tocht totdat de weg afboog, weg van het Loch waar we langs reden. De keuze was snel gemaakt, linksaf ging het worden.
Wat een schitterende weg zeg, op een huisje of 8 na, was het 40 km helemaal niets, prachtig uitzicht, geitje zo links en dan weer recht. Herten en vooral … helemaal geen mens te bekennen.
Zo reden we langs het prachtige Loch Quoich naar Loch Hourn, en vooral bij het laatste Loch werd het echt leuk, mooie bergweggetjes en hele leuke bochtjes, man wat een plezier.
Jammer genoeg bleek de weg echt nergens heen te leiden, hmm vandaar dat de Tomtom de hele tijd maar aan het brullen was: “probeer om te draaien”
Uiteindelijk, letterlijk op de vissteiger aan het einde van de weg toch maar de motoren rond gedraaid en besloten om terug te gaan. Toen ineens: “KNAL” damn dat was dus mijn motor, de oude trouwe witte dame wilde ook helemaal niets meer doen.
Dus contact af en even de benen strekken, kijken wat er aan de hand is.
Nou ja dat bleek dus redelijk eenvoudig te zijn, want toen ik na 5 minuten het contact omdraaide, ging de startmotor met heel veel moeite rond. Geen prik dus, shit en ja je staat daar in de middle of nowhere zonder spanning.
Aanduwen is geen echte optie met een zware K1100, dus ja wat moet je dan? Gelukkig kwam er een auto aanrijden en die sloeg af richting een gigantisch pand wat we aan de andere kant van de zeetong zagen liggen.
Deze man bleek ook een accu lader te hebben en we werden uitgenodigd om een kopje thee in de “opkamer” (lijkt mij de beste omschrijving, want dit was echt duidelijk de zondagse kamer om bezoek te ontvangen).
Na een goed gesprek over curling, u kent het wel, dat geniale spel met grote stenen en bezems, met de heer des huizes. Die overigens nog in de schotse selectie gezeten bleek te hebben. Werd het tijd om de accu weer eens van wat dichterbij te inspecteren.
Bij het naar buiten lopen vielen ineens de tropische bomen in de tuin ons op, vreemd je zit toch in een gebied waar je geen palmbomen zou verwachten. Maar het bleek dat Loch Houm precies in een uitloper van de warme golfstroom zit, waardoor de temperatuur het daar uitermate geschikt maakt voor dergelijke vegetatie. Deze planten waren door een vorige eigenaar meegenomen van zijn reizen op de grote vaart en groeide nu al vele jaren op deze schitterende plek.
De accu leek inmiddels weer voldoende opgeladen om de bewoonde wereld te halen, dus die snel weer in de motor gehangen onze gastheer en dame vriendelijk bedankt en we waren weer op weg.
Voor zolang het duurde dus, want na een kilometer of 15, precies voor de brug over Loch Quoich klonk er een luide knal en ging er een stevige schok door mijn motor heen.
Met veel pijn en moeite kwam ik nog net aan de andere kant van de brug, maar toen was het echt uit met de koopman. De startmotor gaf nog wel geluidjes, maar beweging ho maar. Vooruit dan nog maar een keer aanduwen.
Dus duo step uitgeklapt en van motor gewisseld, voetje op de duo zetten en duwen maar, mijn god was is dat ding dan zwaar zeg. Met veel pijn en nog een stuk meer moeite toch wat gang erin gekregen, koppeling op en brrrrrrrrrrrrrrr plof plof, niets dus. Wat nu, weet je wat dit ga ik iig geen derde keer proberen, maar het loopt hier wat licht glooiend omhoog, als we het nu een stuk die kant op proberen, kunnen we voor de 3e keer misschien de hulp van Sir Isaac (Newton) aanroepen in een uiterste poging. Alle pogingen ten spijt, dit ging het dus echt niet worden. Dus motoren neergezet en overleg.
Weet je wat, als jij nu door rijdt om te kijken of je wat leven kan vinden, dan ga ik ondertussen hier proberen of ik hem weer aan de praat krijg. Wat om de motor hier nu onbeheerd zo te laten staan lijkt me ook niet zo’n succes, dan kan ik beter een poging wagen om hem draaiend te krijgen. Mocht dat lukken dan kom ik gewoon achter je aan. En dat gezegd hebbende vertrok Erwin in de richting waar we wat civilisatie gezien hadden op de heenweg. En ik begon dus met het eraf halen van de tank tas, openen van de buddy om vervolgens de tank te lichten zodat ik bij de relaisbak kon, al was het niet van harte. Jammer genoeg had ik niet goed genoeg in mijn hoofd zitten wat nu ook alweer precies wat was en de wind was snijdend koud dus de fijne motoriek begon al minder en minder te worden.
Hmm dan maar een klein vuurtje stoken om de handjes een beetje op te kunnen warmen, want dit zou wel eens een tijdje kunnen gaan duren. Daar sta je dan, midden in een tochtgat, waar de sneeuw net weg gesmolten is en de grond dus zeik nat is. Krijg dan maar eens een vuurtje gaande. Dus snel wat hout bij elkaar gesprokkeld en ontdaan van de natte bast, en een beetje versnipperd alle zakken nog eens doorzocht of ik iets van papier oid droogs kon vinden wat ik als starter zou kunnen gebruiken. God zegen de greep, maar het was mijn dag duidelijk niet, want ondanks een klein beetje smeulen en een beetje knetteren al wat er kwam geen vlammen die stand hielden. Dan maar een poetsdoek met benzine, dus stuk doek afgescheurd en in de tank gedompeld. Daar dan weer een zooi hout overeen en daar de fik in, weer geen succes. Zo tikte de klok vrolijk door, tot ik in de verte een motor aan hoorde komen. Het was Erwin, die had bewoning gevonden en had gebeld naar de KNMV in Nederland. Die gingen een sleepdienst sturen, maar dat zou wel een uurtje of 4 gaan duren eer die er zou zijn.
De mensen bij wie hij gebeld had, hadden ons uitgenodigd om bij hun te wachten op de sleepdienst. Dus de BMW hebben we achtergelaten en we zijn samen op de CB600s geklommen. Ook deze mensen waren weer bijzonder gastvrij, zelfs de winter nood voorraad werd aangesproken om ons een hapje eten te geven, ze stonden erop. Grappig was ook, dat ik tussendoor nog even belde naar de KNMV om te horen hoe laat die wagen er zou zijn, dat ik een meisje aan de lijn kreeg waar ik vroeger mee op straat speelde, dan zie je maar hoe klein de wereld is.
Na een paar uur, was de sleepdienst er eindelijk om mijn motor op te halen en na een nachtelijke rit door de schotse hooglanden, waarbij we nog een ietwat onder invloed zijnde “wannabe” local uit de sloot geholpen hadden met zijn landrover, kwamen we in het holst van de nacht aan in Fort William, waar we bij de nachtportier nog een goede borrel namen.
